اندکی صبر سحر نزدیک است

نوزده سال از اون روز سخت و پر درد و رنج می‌گذره... نوزده سال... نوزده سال پیش، چنین روزی، وقتی خونمون داشت یواش یواش شلوغ می‌شد و حتی آدم‌های غریبه‌تر هم می‌اومدن که در کنار ما باشن... من تازه خبر رفتنش رو شنیده بودم، اما آمی هنوز نه... آمی که با نون کوچیکه و نو اندکی صبر سحر نزدیک است...

این روزها مشغول درس و تحقیق و کار روی تز و کارهایی برای یک مجله و در عین حال رسیدگی به شرایط جسمی و روحی مامان بزرگ هستم. شرایط برام جوری رقم خورد که مجاب شدم شش ماه دیگه در پا.ریس زندگی کنم. این بار ولی کمی متفاوت. این روزها در حال تمرین‌های روحی خوبی هستم و حس اندکی صبر سحر نزدیک است...